چه قَدَر چشم های تو نازند مثل آهو، شبیه یک بادام خم ابروت مثل یک شمشیر سرخی گونه ات شبیه جام   می شود با تو رفت تا دریا با تو باید سوار قایق شد می شود با تو عشق را فهمید می شود با تو مست و عاشق شد   زیر این چهره ی پر از خنده صورتی غرق ...

گلهام، پژمردند؛ بر این خاک، نفرین! در دشت، بر سرهای زیر لاک، نفرین!   خوابم پریشان است و من درگیر فریاد بر حمله ی کابوس وحشتناک، نفرین!

کنار تو سخن گفتن از احوالم؛ عجب کاری! بله! انگار که در شوره زاری بذر می کاری

یخ زده ی سرمای ماه مجهولم جامانده ام در حسرت یک قاب در حسرت انتشار یک کتاب در حسرت گفتن حرفهای بی ربط و مربوط در محدب ترین قوس آینه های وارونه در جاده آسفالت شده ی ریحانه و در قلابی ترین عکس مرد دوهزار چهره که همچنان در دست های مرموز برف های سیاه قله میرقصد آبرویم عزتم استقلالم ...

این غزل را به مناسبت ماه خرداد(ماه تولد خودم ) برای دل خودم و تقدیم به همه ی خردادی های عزیز و احساسی سرودم: نوبتی هم که بُود، نوبتِ خُردادی هاست ماهِ خرداد، دلم، در پی همزادی هاست منکه کورم، ولی انگار مشامم مست است نکند یوسفِ من، اهلِ همین وادی هاست در خراباتِ دو چشمانِ تو دل را دیدم ...