در پایان نامه‌ای پر از سکوت اینگونه رقم خوردم: نارنجی و سرد شب‌های طولانی پادشاه فصل‌ها بی لالایی و قصه در کنار خوشه‌های پروین از زهره تا ناهید در لابلای بوته های نسترن با مریم‌ها و سوسن‌ها با ترانه و ستاره آخ فراموش کردم من در جنگل‌های اول مهر شیداترین دل را به تماشا نشستم از گرگان تا کرمان مست ...

من آمده ام… یک روز پس از قیام… برای هجدهم شهریور در قامت تابلوی سکوت مطلقا ممنوع در مسیر یکطرفه ی عاشقی دوازده روز تا خیابان پاییز برگ ریزان ها را به تماشا نشسته ام و چادری که روی خش خش دردها، خاکی می شود و باز برای تو سروده ام فقط برای تو… ف.ح.ناهید  

یخ زده ی سرمای ماه مجهولم جامانده ام در حسرت یک قاب در حسرت انتشار یک کتاب در حسرت گفتن حرفهای بی ربط و مربوط در محدب ترین قوس آینه های وارونه در جاده آسفالت شده ی ریحانه و در قلابی ترین عکس مرد دوهزار چهره که همچنان در دست های مرموز برف های سیاه قله میرقصد آبرویم عزتم استقلالم ...

من حامل قریب چهل سال قصه ام، از شهریور ۵۷ تا آذر ۹۴ از صدر سپید روی تا زاکزاکی سیاه چرده موسی تا ابراهیم آتش های در زیر خاکستر قلمم ادعای نویسندگی خود را به رخ کر و لالان تاریخ می کشد. مخاطره ها را نهیب خواهد زد… …اینجا عصر حجر نیست عصر اندیشه و آزادی بیان است چهره ی ...